De aandachtshoer is geslonken, vermagerd, wat kilo’s kwijtgeraakt, geëvolueerd door smalle paadjes en door rood gereden.

Door de televisie komt een paardje aangerend, hij komt tot stilstand in de woonkamer. “Ohw jeej”, klinkt het vanuit de keuken. “Is het paardje nu alweer aangekomen, Shirlie!”. Shirlie komt met half geschoren baard naar beneden stuiven, “duizend dubbeltjes, wat nou weer!”. De regenboogtijd was aangebroken in huize Ter Stal, ieder jaar als de evenaar weer niet verschoven was werd de punt gedrukt. Het was tijd voor ‘het spel’. “Waar heb je de kurken gelaten?”, vroeg Petrella. “Heb ik allang uit de chloorput gehaald man”. Wat bleek (ze had aanleg voor een ziel met een randje), een vleugje kamille, een takje salie, rozemarijn, bleekselder uiteraard [uit-haar-aart] en blijven roeren. Tot er vloeibare pap was ontstaan, die pap bleef zichzelf vervolgens vermenigvuldigen. Zo had Shirlie na eindeloze cycli het ultieme recept gevonden om het paardje te bestijgen. Omdat dit spel van het jaar nu voor de zoveelste keer zou plaatsvinden hadden Shirlie en Petrella ervoor gekozen het paardje een naam te geven. Ze plaatsten een oproep in de krant om een naam te verkrijgen, bijna een jaar later kregen ze eindelijk een telefoontje, van P. Mertens. Het paardje heet Krekel was de boodschap. Gelukkig was het in huize Ter Stal mogelijk om de tijd stil te zetten, dat was dan ook gebeurd. Enkele gevolgen: Krekel was ontsnapt, Shirlie haar baard was tot onder de voordeur doorgegroeid en Petrella had haar cursus cognitieve psychologie niet kunnen afronden. Hoe Krekel dan toch was kunnen ontsnappen? Op het moment dat de tijd stil was komen te staan had de buurman de voordeur geforceerd, hij zag immers baardgroei verschijnen op straat en vond dat geen zicht, en had hij Krekel gestolen. Krekel was zodoende niet echt ontsnapt maar wisten Shirlie en Petrella veel. Op de zolder van de buurman stond Krekel trots tussen andere vreemde gestolen ‘voorwerpen’. Wat de buurman niet wist was dat Krekel niet echt opgezet maar betoverd was. Toen de tijd uiteindelijk weer verder liep in huize Ter Stal ging Krekel tevens verder lopen. Eerst begon het ‘tout aggressive’ te vernielen en vervolgens begon het alles op te vreten wat het tegenkwam inclusief de hebberige buurman. Niet gek, de tijd had dan wel stil gestaan maar de frustratie en het hongergevoel van Krekel waren juist exponentieel toegenomen. Krekel was vervolgens meer dan voldaan en bulkte van zeer ontvlambare gassen.